Θα σας μεταφέρω σήμερα μια προσωπική μαρτυρία από από την επίσκεψη που πραγματοποίησα προ ετών, επί κομμουνιστικού καθεστώτος, στη Μονή Ροδινού, την οποία οι Βούλγαροι άσπονδοι γείτονές μας αναφέρουν ως μοναστήρι του Ρόζεν. Η εν λόγω Μονή βρίσκεται πάρα πολύ κοντά στο άλλοτε ελληνικότατο Μελένικο, το σημερινό Μελνίκ στα βουλγαρικά, πλάι σχεδόν στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο, και αποτελεί το σπουδαιότερο αξιοθέατο της περιοχής αυτής που εκχωρήθηκε το 1913 στη Βουλγαρία, δυνάμει της συνθήκης του Βουκουρεστίου. Κατά την επίσκεψή μου εκείνη στη Μονή Ροδινού, είχα με μεγάλη συγκίνηση διαπιστώσει ότι όχι μόνο όλες οι επιγραφές στο καθολικό του μοναστηριού ήταν ελληνικές, αλλά και ότι οι καλλιτέχνες που είχαν συμβάλει στη διακόσμησή του -εικονογράφοι, ξυλογλύπτες και αργυροχόοι- ήταν ΄Ελληνες, προερχόμενοι μάλιστα από όλες τις γωνιές του ελληνισμού, αφού οι ίδιοι ανέφεραν, υπογράφοντας τα έργα τους, μεταξύ άλλων και τον τόπο καταγωγής τους. Βρισκόμουν δηλαδή σ’ ένα μοναστήρι όπου ολόκληρος, θαρρείς, ο ελληνισμός, από την ΄Ηπειρο ώς την Πελοπόννησο και τη Μικρά Ασία, ειχε δώσει το παρόν της εκεί.
Τη μέρα εκείνη, στη Μονή Ροδινού βρισκόταν μια ομάδα αμερικανών τουριστών, στους οποίους ο βούλγαρος ξεναγός τους έκανε λόγο, όπως το άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά, για την καλλιτεχνική βουλγαρική Σχολή του Ρόζεν, που χαρακτηριστικά της δείγματα μπορούσαν οι αδαείς ξένοι επισκέπτες να θαυμάσουν στο καθολικό του μοναστηριού. Εδώ οφείλω παρενθετικά να κοινοποιήσω τη συνήθη τακτική των βούλγαρων ξεναγών καθώς και των βουλγαρικών τουριστικών οδηγών και φυλλαδίων να αποδίδουν κάθε εικόνα που σώζεται σε μια πόλη, ανεξαρτήτως αν η εικόνα αυτή προέρχεται από ελληνικό ή σλαβικό αγιογραφικό εργαστήριο, σε μιαν επιστημονικά ανύπαρκτη σχολή τεχνοτροπίας, την οποία μάλιστα εντελώς αυθαίρετα βαπτίζουν με το όνομα της πόλης όπου τυχαίνει να βρίσκεται η περι ης ο λόγος εικόνα. Με αυτό τον τρόπο κάθε βουλγαρική πόλη βρίσκεται να εκπροσωπείται από μιαν ομώνυμη Σχολή αγιογραφίας. Είναι σαν να λέμε πως όλες οι εικόνες που υπάρχουν στους ναούς της Λάρισας ανήκουν σε μιαν υποτιθέμενη Σχολή της Λάρισας, και οι εικόνες που σώζονται στη Λαμία πως ανήκουν στην ανυπόστατη Σχολή της Λαμίας. Εν πάση περιπτώσει, όταν επεσήμανα στον ξεναγό, κατ’ ιδίαν βέβαια για να μην τον προσβάλω, ότι παραπληροφορούσε τους ξένους τουρίστες, παρέχοντάς τους εν γνώσει του λανθασμένες πληροφορίες, αφού τους παρουσίαζε ως βουλγαρικά αγιογραφικά έργα πού κραύγαζαν την ελληνικότητά τους, εκείνος μού αποκρίθηκε ανερυθρίαστα: «Αυτό το γνωρίζετε μόνο εσείς όπως κι εγώ. Τα Αμερικανάκια που είδατε είναι παντελώς αδαή και λίγο τα ενδιαφέρει η ορθότητα της ξενάγησής μου, την οποία δεν μπορούν άλλωστε να ελέγξουν.΄Ετσι κι αλλιώς, αύριο, ούτε που θα θυμούνται ακριβώς τι είδαν. Κι αν θα έχουν ξεχάσει όλες τις λεπτομέρειες και τις ημερομηνίες που άκουσαν κατά την ξενάγηση που τούς πρόσφερα, θα τούς έχει ωστόσο εντυπωθεί στη μνήμη μια γενική εικόνα βουλγαρικής τέχνης, είτε αυτή ανταποκρίνεται στην αλήθεια, είτε όχι, μιας τέχνης όμως που σήμερα τη βλέπεις πάντως στη Βουλγαρία».
Αυτό που σας μεταφέρω εδώ συμβαίνει δυστυχώς και προς τους έλληνες τουρίστες, οι οποίοι χαύουν αστόχαστα ό,τι τους σερβίρουν χωρίς αιδώ τα βουλγαρικά τουριστικά φυλλάδια, ακόμα και όσα είναι μεταφρασμένα στα ελληνικά.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου